Où nous sommes en ce moment, que j’appelle la maison de l’artiste, est une très petite maison. Je l’ai construite pour m’isoler de ces visites et pouvoir m’asseoir, car sinon, le tourisme ne vous laisse pas tranquille.
Ici, nous essayons que le projet lui-même devienne un jour Casa Terracota. Il ne s’agit pas seulement de la maison, mais de la transformer en un petit centre où des personnes qui souhaitent parler d’un métier ou d’art puissent être accueillies, et où des conférences puissent être organisées, avec des invités. Cela s’appelle la maison de l’artiste car l’idée est d’inviter chaque année un artiste, afin que, en échange d’habiter et de connaître Villa de Leyva et de la vivre pendant un certain temps, il laisse quelque chose de ce qu’il réussit à créer durant cette période.
Donc, la maison a toujours quelque chose à faire en ce moment ; nous travaillons la forge, le métal, nous recyclons les déchets qui vont à la décharge de Villa Leyva, que ce soit du verre, qui est en fait de la terre, ou du métal, et nous les transformons en une petite lampe ou un objet utilitaire pour tout autre usage. Mais il y a toujours quelque chose à faire, et tout va continuer. C’est l’idée.

Wo wir gerade sind, was ich das Haus des Künstlers nenne, ist ein sehr kleines Haus. Ich habe es gebaut, um mich von diesen Besuchen zu isolieren und mich hinsetzen zu können, denn sonst lässt der Tourismus einen nicht in Ruhe.
Hier versuchen wir, dass das Projekt an sich eines Tages Casa Terracota wird. Es geht nicht nur um das Haus, sondern darum, es in ein kleines Zentrum zu verwandeln, in dem Menschen empfangen werden, die über ein Handwerk oder Kunst sprechen möchten, und in dem Konferenzen mit Gästen gehalten werden können. Es wird Haus des Künstlers genannt, weil die Idee ist, jedes Jahr einen Künstler einzuladen, der im Austausch für das Wohnen und Kennenlernen von Villa de Leyva und das Erleben der Stadt für eine gewisse Zeit etwas von dem hinterlässt, was er in dieser Zeit geschafft hat.
Momentan gibt es immer etwas zu tun; wir arbeiten mit Schmiedearbeiten, Metall, recyceln den Müll, der auf die Mülldeponie von Villa Leyva geht, sei es Glas, das im Grunde auch Erde ist, oder Metall, und verwandeln es in eine kleine Lampe oder ein nützliches Element für einen anderen Zweck. Aber es gibt immer etwas zu tun, und alles wird weitergehen. Das ist die Idee.

Dove siamo adesso, che chiamo la casa dell’artista, è una casa molto piccola. L’ho costruita per isolarmi da queste visite e potermi sedere, perché altrimenti il turismo non ti lascia mai tranquillo.
Qui cerchiamo di fare in modo che il progetto in sé diventi un giorno Casa Terracota. Non si tratta solo della casa, ma di trasformarla in un piccolo centro dove le persone che vogliono parlare di un mestiere o di arte possano essere accolte, e dove si possano tenere conferenze, con ospiti. Si chiama la casa dell’artista perché l’idea è invitare ogni anno un artista, affinché, in cambio di abitare e conoscere Villa de Leyva e viverla per un po’, lasci qualcosa di ciò che è riuscito a creare in quel periodo.
Quindi, la casa ha sempre qualcosa da fare; stiamo lavorando la forgiatura, il metallo, ricicliamo i rifiuti che vanno alla discarica di Villa Leyva, che siano di vetro, che in fondo è terra, o di metallo, e li trasformiamo in una piccola lampada o in un oggetto utilitario per altri scopi. Ma c’è sempre qualcosa da fare, e tutto continuerà. Questa è l’idea.

Waar we nu zijn, wat ik het huis van de kunstenaar noem, is een heel klein huis. Ik heb het gebouwd om me af te zonderen van deze bezoeken en om te kunnen zitten, want anders laat het toerisme je niet met rust.
Hier proberen we dat het project op een dag Casa Terracota wordt. Het gaat niet alleen om het huis, maar om het om te zetten in een klein centrum waar mensen die willen praten over een ambacht of kunst ontvangen kunnen worden, en waar conferenties gehouden kunnen worden, met gasten. Het wordt het huis van de kunstenaar genoemd omdat het idee is om elk jaar een kunstenaar uit te nodigen, zodat hij in ruil voor het bewonen en leren kennen van Villa de Leyva, en het daar voor een tijd te beleven, iets achterlaat van wat hij tijdens die periode heeft weten te maken.
Dus, het huis heeft altijd wel iets te doen; we werken met smeden, metaal, we recyclen het afval dat naar de vuilnisbelt van Villa Leyva gaat, of het nu glas is, dat in wezen ook aarde is, of metaal, en we maken er een kleine lamp of een ander bruikbaar object voor een ander doel van. Maar er is altijd wel iets te doen, en alles zal doorgaan. Dat is het idee.

Gdzie teraz jesteśmy, co nazywam domem artysty, to bardzo mały dom. Zbudowałem go, aby odizolować się od tych wizyt i móc usiąść, ponieważ w przeciwnym razie turystyka nie daje ci spokoju.
Tutaj staramy się, aby projekt sam w sobie pewnego dnia stał się Casa Terracota. Chodzi nie tylko o dom, ale o to, by przekształcić go w małe centrum, w którym osoby, które chcą rozmawiać o rzemiośle lub sztuce, mogą być przyjęte, i gdzie mogą odbywać się konferencje z zaproszonymi gośćmi. Nazywa się to domem artysty, ponieważ pomysł polega na zapraszaniu artysty co roku, aby w zamian za zamieszkanie w Villa de Leyva i jej poznanie, oraz doświadczenie życia tam przez pewien czas, pozostawił coś z tego, co udało mu się stworzyć w tym okresie.
Więc dom ma teraz zawsze coś do zrobienia; pracujemy nad kowalstwem, metalem, recyklujemy śmieci, które trafiają na wysypisko w Villa Leyva, niezależnie od tego, czy jest to szkło, które w rzeczywistości jest również ziemią, czy metal, i przekształcamy je w małą lampę lub inny przedmiot użytkowy do innego celu. Ale zawsze jest coś do zrobienia, a wszystko będzie kontynuowane. To jest pomysł.

Onde estamos agora, que eu chamo de casa do artista, é uma casa bem pequena, eu a construí para me isolar dessas visitas e poder me sentar, porque se não, o turismo não deixa a gente.
Aqui tentamos que o projeto em si se torne um dia Casa Terracota, não seja apenas a casa, mas que se transforme em um pequeno centro onde as pessoas que querem falar sobre ofício ou arte possam ser recebidas, e onde conferências possam ser realizadas, com convidados. Isso se chama a casa do artista, porque a ideia é convidar anualmente um artista para que, em troca de habitar e conhecer Villa de Leyva e vivê-la por um tempo, deixe algo do que conseguiu criar durante esse período.
Portanto, a casa agora sempre tem algo para fazer; estamos trabalhando com forja, metal, reciclamos o lixo que vai para o lixão de Villa Leyva, seja vidro, que também é essencialmente terra, ou metal, e o transformamos em uma pequena lâmpada ou em um item utilitário para qualquer outro fim. Mas sempre há algo sendo feito, e tudo continuará. Essa é a ideia.