I come to Villa de Leyva, I was not born here, but I have been coming since I was a child, very young. I think since I was days born. And since I came, especially in those childhood and youthful times, the town was preserved in a state that I could call ruins, but ruins still standing.

These ruins were constructions made by the Europeans who came to America, founded this town and built with the systems they had learned from the Muslim states, when they invaded Spain for 800 years. From there they took not only the adobe construction system, but also the rammed earth that we know, and which later became the bahareque here, but they especially brought and taught how to make brick and tile, which the Native American did not know.

Then towns of great architectural value with Spanish tradition were built, and curiously the centers of the large cities founded in the 16th century, such as Bogotá, Tunja or the towns near Villa de Leyva, Chiquinquirá and etc., were built with those systems. Then came the tourist colonization of Villa de Leyva, and although General Rojas Pinilla in ’58, ’53, decreed Villa de Leyva as a protected national monument so that there would be no such destruction, the law was never applied. Then little by little they destroyed it, and currently Villa de Leyva has very few or no buildings like the ones I am talking about, which were the originals of the main frame of the Plaza Mayor and some surrounding blocks.

As this destruction came, I was very sorry to see these houses falling to the ground for the new owners who began to buy and turn it into what it is today. There are no more peasant houses, built by them with their few economic means, which they built with adobe or with earth, using the material that is their own, which is what we are. We are earth, water, we need air and we also need fire. But the four elements, raw. We are talking about construction systems that are not cooked.

Already with the proximity of Villa de Leyva to Ráquira, which means town of potters, from very remote times, prior to Spanish colonization, the inhabitants of these areas, of these valleys, survived by making pieces of clay, pots, plates, everything that corresponds to the theme of pottery and ceramics, because when push comes to shove they are small “terracotta” pieces, which means cooked earth, passed through fire, so that it resists water. and over time.

Je viens à Villa de Leyva, bien que je n’y sois pas né, depuis que je suis très jeune, presque depuis ma naissance. Je crois que dès les premiers jours de ma vie. Depuis lors, surtout pendant mon enfance et mon adolescence, le village était conservé à l’état de ruines, pour ainsi dire, avec quelques murs encore debout.

Ces ruines étaient des constructions érigées par les Européens arrivés en Amérique, qui ont fondé ce village et ont utilisé des techniques qu’ils avaient apprises des États musulmans pendant l’invasion de l’Espagne, qui a duré 800 ans. Ils ont apporté non seulement la méthode de construction en adobe, mais aussi la technique du pisé, qui évoluera plus tard en bahareque. De plus, ils ont introduit la fabrication de briques et de tuiles, des matériaux inconnus des Amérindiens.

Ainsi, des villes avec une grande richesse architecturale, d’influence espagnole, ont été érigées. Curieusement, les centres des grandes villes fondées au XVIe siècle, comme Bogota, Tunja et d’autres proches de Villa de Leyva, comme Chiquinquirá, ont été construits avec ces systèmes. Cependant, avec l’arrivée du tourisme, un processus de colonisation a commencé, menaçant de détruire ces constructions historiques. Bien qu’en 1953, le général Rojas Pinilla ait décrété Villa de Leyva monument national protégé pour éviter cette destruction, la loi n’a jamais été appliquée et les constructions d’origine ont disparu progressivement.

Je regrettais beaucoup de voir comment ces maisons s’effondraient pour faire place à de nouveaux bâtiments, il ne restait plus de maisons de campagne construites par les habitants avec leurs propres moyens économiques, qui utilisaient souvent des matériaux tels que l’adobe ou la terre, des matériaux de la région.

Déjà avec la proximité de Villa de Leyva à Ráquira, connue sous le nom de village des potiers, depuis des temps très anciens, les habitants de ces régions survivent en fabriquant des pièces en argile, des pots, des assiettes, des pots de fleurs, ce qui correspond au thème de la poterie. Et quand nous parlons de poterie, nous parlons de petites pièces de “terracota”, ce qui signifie terre cuite, passée au feu, pour résister à l’eau et au passage du temps.

Ich komme nach Villa de Leyva, ich bin hier nicht geboren, aber ich komme seit meiner Kindheit, sehr jung. Ich denke, seit ich Tage alt war. Und seit ich kam, besonders in diesen Kindheits- und Jugendzeiten, war die Stadt in einem Zustand erhalten, den ich Ruinen nennen könnte, aber Ruinen, die immer noch stehen.

Diese Ruinen waren Konstruktionen, die von den Europäern errichtet wurden, die nach Amerika kamen, diese Stadt gründeten und mit den Systemen bauten, die sie aus den muslimischen Staaten mitgebracht hatten, als sie Spanien 800 Jahre lang besetzt hielten. Von dort übernahmen sie nicht nur das Lehmbau-System, sondern auch die Stampferde, die wir kennen, und die später hier zum Bahareque wurden, aber sie brachten besonders bei, wie man Ziegel und Fliesen herstellt, was die indigenen Völker nicht kannten.

Dann wurden Städte von großem architektonischem Wert mit spanischer Tradition gebaut, und seltsamerweise wurden die Zentren der großen Städte, die im 16. Jahrhundert gegründet wurden, wie Bogotá, Tunja oder die Städte in der Nähe von Villa de Leyva, wie Chiquinquirá usw., mit diesen Systemen gebaut.

Dann kam die touristische Besiedlung von Villa de Leyva, und obwohl General Rojas Pinilla 1958, ’53 Villa de Leyva zum geschützten nationalen Monument erklärte, um eine solche Zerstörung zu verhindern, wurde das Gesetz nie angewendet. Dann wurde es nach und nach zerstört, und derzeit gibt es in Villa de Leyva sehr wenige oder gar keine Gebäude mehr wie die, über die ich spreche, die die Originale des Hauptgerüsts der Plaza Mayor und einiger umliegender Blöcke waren.

Als diese Zerstörung kam, tat es mir sehr leid, diese Häuser zu sehen, die für die neuen Besitzer zu Boden fielen, die begannen, sie zu kaufen und in das zu verwandeln, was es heute ist. Es gibt keine Bauernhäuser mehr, die von ihnen mit ihren wenigen wirtschaftlichen Mitteln gebaut wurden, die sie mit Adobe oder mit Erde bauten, unter Verwendung des Materials, das ihnen eigen ist, was wir sind. Wir sind Erde, Wasser, wir brauchen Luft und wir brauchen auch Feuer. Aber die vier Elemente, roh. Wir sprechen von Bauweisen, die nicht gekocht sind.

Schon mit der Nähe von Villa de Leyva zu Ráquira, was Stadt der Töpfer bedeutet, aus sehr frühen Zeiten, vor der spanischen Kolonisierung, überlebten die Bewohner dieser Gebiete, dieser Täler, indem sie Stücke aus Ton herstellten, Töpfe, Teller, alles, was zum Thema Töpferwaren und Keramik gehört, denn im Notfall sind es kleine Stücke aus “Terracotta”, was gebrannte Erde bedeutet, durch das Feuer gegangen, damit es Wasser widersteht und im Laufe der Zeit.

Arrivo a Villa de Leyva, non sono nato qui, ma vengo qui fin da quando ero bambino, molto giovane. Penso che sia stato qui fin dai primi giorni della mia vita. E da quando sono venuto, soprattutto in quei tempi di infanzia e giovinezza, la città è stata conservata in uno stato che potrei definire rovine, ma rovine ancora in piedi.

Queste rovine erano costruzioni realizzate dagli europei che vennero in America, fondarono questa città e costruirono con i sistemi che avevano imparato dagli stati musulmani quando invasero la Spagna per 800 anni. Da lì non presero solo il sistema di costruzione in adobe, ma anche la terra battuta che conosciamo, e che in seguito divenne il bahareque qui, ma soprattutto portarono e insegnarono come fare mattoni e tegole, cosa che gli indigeni non conoscevano.

Così furono costruite città di grande valore architettonico con tradizione spagnola, e curiosamente i centri delle grandi città fondate nel XVI secolo, come Bogotá, Tunja o i paesi vicino a Villa de Leyva, Chiquinquirá ecc., furono costruiti con quei sistemi.

Poi arrivò la colonizzazione turistica di Villa de Leyva, e anche se il generale Rojas Pinilla nel ’58, ’53, decretò Villa de Leyva come monumento nazionale protetto per evitare tale distruzione, la legge non fu mai applicata. Poi poco alla volta fu distrutto, e attualmente Villa de Leyva ha pochissimi o nessun edificio come quelli di cui sto parlando, che erano gli originali della struttura principale della Plaza Mayor e di alcuni isolati circostanti.

Quando arrivò questa distruzione, mi dispiacque molto vedere queste case cadere a terra per i nuovi proprietari che cominciarono a comprarle e a trasformarle in ciò che è oggi. Non ci sono più le case contadine, costruite da loro con i loro pochi mezzi economici, che costruirono con adobe o con terra, usando il materiale che è il loro, che è quello che siamo. Siamo terra, acqua, abbiamo bisogno di aria e abbiamo anche bisogno di fuoco. Ma i quattro elementi, grezzi. Stiamo parlando di sistemi di costruzione che non sono cotti.

Già con la vicinanza di Villa de Leyva a Ráquira, che significa città dei ceramisti, da tempi molto remoti, prima della colonizzazione spagnola, gli abitanti di queste aree, di queste valli, sopravvivevano facendo pezzi di argilla, vasi, piatti, tutto ciò che riguarda il tema della ceramica e della terracotta, perché alla fine sono piccoli pezzi di “terracotta”, che significa terra cotta, passata attraverso il fuoco, in modo che resista all’acqua e nel tempo.

Ik kom naar Villa de Leyva, ik ben hier niet geboren, maar ik kom hier sinds mijn kindertijd, heel jong. Ik denk dat ik hier sinds mijn eerste dagen kom. En sinds ik hier ben gekomen, vooral in die kinder- en jeugdtijden, werd de stad bewaard in een staat die ik ruïnes zou kunnen noemen, maar ruïnes die nog steeds overeind staan.

Deze ruïnes waren constructies gebouwd door de Europeanen die naar Amerika kwamen, deze stad stichtten en bouwden met de systemen die ze hadden geleerd van de moslimstaten, toen ze Spanje gedurende 800 jaar binnenvielen. Daar namen ze niet alleen het adobe bouwsysteem over, maar ook de stampaarde die we kennen, en die later hier het bahareque werd, maar ze brachten vooral ook het maken van baksteen en dakpannen bij, wat de inheemse Amerikanen niet kenden.

Toen werden steden met een grote architecturale waarde en Spaanse traditie gebouwd, en curieus genoeg werden de centra van grote steden die in de 16e eeuw werden gesticht, zoals Bogotá, Tunja of de steden in de buurt van Villa de Leyva, zoals Chiquinquirá enzovoort, gebouwd met die systemen.

Toen kwam de toeristische kolonisatie van Villa de Leyva, en hoewel generaal Rojas Pinilla in ’58, ’53, Villa de Leyva decreet als beschermd nationaal monument zodat er geen vernietiging zou zijn, werd de wet nooit toegepast. Toen werd het langzaam maar zeker vernietigd, en momenteel heeft Villa de Leyva zeer weinig of geen gebouwen zoals die waarover ik spreek, die de originelen waren van het hoofdframe van de Plaza Mayor en enkele omliggende blokken.

Toen deze vernietiging kwam, vond ik het erg jammer om te zien hoe deze huizen voor de nieuwe eigenaren die begonnen te kopen en het in wat het nu is te veranderen, op de grond vielen. Er zijn geen boerenhuizen meer, gebouwd door hen met hun weinige economische middelen, die ze bouwden met adobe of met aarde, met gebruikmaking van het materiaal dat van henzelf is, dat is wat we zijn. We zijn aarde, water, we hebben lucht nodig en we hebben ook vuur nodig. Maar de vier elementen, rauw. We hebben het over bouwsystemen die niet gekookt zijn.

Al met de nabijheid van Villa de Leyva tot Ráquira, wat stad van pottenbakkers betekent, van zeer verre tijden, vóór de Spaanse kolonisatie, overleefden de bewoners van deze gebieden, van deze valleien, door stukken klei te maken, potten, borden, alles wat overeenkomt met het thema van aardewerk en keramiek, want als het erop aankomt zijn het kleine ‘terracotta’-stukken, wat ‘gekookte aarde’ betekent, door vuur gegaan, zodat het water en de tijd weerstaat.”

Przyjeżdżam do Villa de Leyva, nie urodziłem się tu, ale przyjeżdżam od dzieciństwa, bardzo młody. Myślę, że od chwili mojego narodzenia. Od kiedy przyszedłem, zwłaszcza w tamtych czasach dzieciństwa i młodzieńczych, miasto było zachowane w stanie, który mógłbym nazwać ruinami, ale ruiny wciąż stoją.

Te ruiny zostały zbudowane przez Europejczyków, którzy przybyli do Ameryki, założyli to miasto i zbudowali z systemów, których nauczyli się od państw muzułmańskich, gdy najechali Hiszpanię przez 800 lat. Stamtąd przywieźli nie tylko system budowy z adobe, ale także tłuczony piasek, który znamy i który później stał się bahareque, ale przede wszystkim nauczyli się wytwarzać cegły i dachówki, których Indianie nie znali.

Następnie zbudowano miasta o wielkiej wartości architektonicznej w tradycji hiszpańskiej, a ciekawie centra dużych miast założonych w XVI wieku, takie jak Bogotá, Tunja czy miasta w pobliżu Villa de Leyva, Chiquinquirá i inne, zostały zbudowane tymi systemami.

Potem nastała turystyczna kolonizacja Villa de Leyva, i chociaż generał Rojas Pinilla w ’58, ’53, dekretem Villa de Leyva uznano za chroniony pomnik narodowy, aby nie było takiej destrukcji, prawo nigdy nie zostało zastosowane. Stopniowo jednak miasto zostało zniszczone, i obecnie Villa de Leyva ma bardzo niewiele lub w ogóle nie ma budynków takich, o których mówię, które były oryginałami głównego ramy Plaza Mayor i niektórych sąsiednich bloków.

Gdy nadeszło to zniszczenie, bardzo mi było żal widzieć te domy, które spadały na ziemię dla nowych właścicieli, którzy zaczęli kupować i zmieniać je w to, co jest dzisiaj. Nie ma już chłopskich domów, zbudowanych przez nich za pomocą ich skromnych środków ekonomicznych, które budowali z adobe lub ziemi, używając materiału, który jest ich własnością, to jest to, kim jesteśmy. Jesteśmy ziemią, wodą, potrzebujemy powietrza i potrzebujemy również ognia. Ale cztery elementy, surowe. Mówimy tu o systemach budowlanych, które nie są gotowane.

Już z bliskością Villa de Leyva do Ráquira, co oznacza miasto garncarzy, od bardzo odległych czasów, przed hiszpańską kolonizacją, mieszkańcy tych obszarów, tych dolin, przeżywali, tworząc elementy z gliny, garnki, talerze, wszystko, co odpowiada tematowi ceramiki i ceramiki, bo w ostateczności są to małe kawałki „terracotta”, co oznacza ugotowaną ziemię, przechodzącą przez ogień, aby wytrzymać wodę i czas.”